Εκδόσεις «Μένανδρος»

 

«ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

Ο Ελληνισμός μέσα από την ιστορία του

Οι Εκδόσεις «Μένανδρος» προχώρησαν στην κυκλοφορία της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου με τίτλο «Αντίδωρο Ιστορίας» του οποίου συγγραφέας είναι ο κος Δημήτρης Μαυραειδόπουλος, επιτυχημένος συγγραφέας και αρθρογράφος. Η δεύτερη έκδοση του βιβλίου ήρθε μετά τη μεγάλη ανταπόκριση των αναγνωστών για την πρώτη έκδοση.

Αφορμή για να γραφτεί το συγκεκριμένο βιβλίο στάθηκε η τελευταία οικονομική κρίση. Το πώς μια γενιά πολιτικών με τα λάθη και τις αστοχίες κατέστησαν τους Έλληνες για τρεις γενιές σύγχρονους ραγιάδες.

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις συνοπτικές ενότητες:

Στην πρώτη ενότητα γίνεται μια ιστορική αναδρομή είκοσι αιώνων από την ήττα των προγόνων μας από τους Ρωμαίους μέχρι την εθνική παλιγγενεσία (168 π.Χ.-1821 μ.Χ.) και το πώς πορεύτηκε ο ελληνισμός όλα εκείνα τα χρόνια. Συνεχίζει με τα επόμενα εκατόν ενενήντα τέσσερα χρόνια που διανύσαμε, με τα θετικά και τα αρνητικά, χωρίς όμως να καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα σύγχρονο  κράτος.

Η δεύτερη ενότητα αναφέρεται στους πυλώνες του ελληνισμού (αυτοτελή κεφάλαια), όπως τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας, τη   μουσική, την παιδεία μας, τους θεσμούς μας  κ.λπ.

Ο συγγραφέας κλείνει την τρίτη ενότητα παραθέτοντας ένα ποικίλο δείγμα με την πολιτιστική συνέχεια του ελληνισμού από τον Όμηρο έως τις μέρες μας (γνωμικά και παροιμίες, επικεντρωμένα στις παθογένειες, και επικά τραγούδια του ’21, ένα μικρό δείγμα για το πώς διασώθηκε και γράφτηκε το Ομηρικό έπος).

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον παρακάτω σύνδεσμο:  http://www.menandros.gr/product.asp?catid=112

 

Συγγραφέας:  Δημήτρης Μαυροειδόπουλος

Διαστάσεις Βιβλίου: 17Χ25

Σελίδες: 304

ISBN: 978-618-5033-35-4

Τιμή: 15 €

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν η βραβευμένη από την Poetry Society of America ποιητική συλλογή Αιώνες (Aeons) του Max Ritvo, σε μετάφραση και επιμέλεια της συντακτικής ομάδας του Τεφλόν. 

Ο Μαξ Ρίτβο, τον οποίον παρουσιάσαμε στο τχ. 12 του περιοδικού, γεννήθηκε το 1990 στο Λος Άντζελες. Από μικρή ηλικία έπασχε από το σάρκωμα του Ewing, μια σπάνια μορφή καρκίνου των οστών. Ποιήματα, συνεντεύξεις και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί σε διακεκριμένα περιοδικά όπως τα The Los Angeles Review of Books, New Yorker, Poetry, Boston Review και Yale Literary Magazine. Σπούδασε ποίηση στο Πανεπιστήμιο Γέιλ και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Έφυγε από τη ζωή στις 23 Αυγούστου 2016. 

[ Λίγα λόγια για το βιβλίο ] 

 

Στους Αιώνες ο Ρίτβο περιστοιχίζεται από πρόσωπα σε ένα σύμπαν μέδουσα. Το όνομά του βρίσκεται στο στομάχι μιας χήνας. Η γλώσσα είναι ένα φύλλο που σκίζεται, ένα βουλωμένο υδραγωγείο. Οι επιθυμίες δεν φωτίζουν στιγμιαία την οθόνη του μυαλού αλλά χρωματίζονται αργά καθώς περνούν μέσα από το σώμα. Το σώμα που είναι άλλοτε ουρανός, άλλοτε καβούκι, άλλοτε ύφασμα. Η βελόνα του πικάπ εισχωρεί στο κεφάλι. Στην καρδιά φυτρώνουν νύχια. Το δέρμα βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με τον φλοιό και τον οπό των δέντρων. Το μυαλό είναι ένα μαύρο γάντι. Ο βολβός της τρίχας κάτι που μασιέται μέχρι να βγάλει χυμό. Το αίμα χαρούμενο κι εξουθενωμένο. Ο θάνατος καρδιοκατακτητής.

 

Η ποίηση του Ρίτβο αποτελεί θαυμαστό μείγμα αμεσότητας, εμβρίθειας, γρίφων, επινοήσεων, ενσαρκώσεων και εκλάμψεων. Πότε φασκιωμένη με τη ζεστασιά των θηλαστικών και πότε «δέσμη καθάριο νερό που εκρήγνυται» κρύβει μέσα της «μια ελπίδα σε σχήμα πουλιού». Στους διαδρόμους των νοσοκομείων ο ποιητής παρατηρεί ψύχραιμα και διερευνητικά το μαβί διάχυτο φως ενός επικείμενου θανάτου˙ ξαπλωμένος ανάσκελα στον τομογράφο τού στέλνει φιλιά.

 

[ Δείγμα Γραφής ]

 

 Σκέϕτηκα ότι θα κατανοούσα τον κίτρινο κεραυνό

    σε μια ζωγραϕισμένη καταιγίδα –

τον αποϕασιστικό τρόπο με τον οποίο εξαϕανίζεται

καθώς ϕαντάζομαι τον εαυτό μου να εκσϕενδονίζεται

με το κεϕάλι στον πίνακα.

 

Αντ’ αυτού έχω αυτή την εικόνα δυσαρέσκειας,

σκέψη που δεν εγείρεται, αλλά χωρίζεται στα δύο

στην αναπάντητη ερώτηση του κεραυνού,

 

το μυαλό μου

ένα μαύρο γάντι

που το περνάς για άντρα

στη μέση μιας χιονοθύελλας

 

***

Έτσι τώρα εκείνος καταλαβαίνει λάθος, θυμάται

    τα δάχτυλα, νιώθει έρημος.

Από κάτω του κολυμπούν κυανόπτεροι τόνοι με

    πενήντα μίλια την ώρα,

γρήγοροι και αόρατοι σαν τα κατεργάρικα δάχτυλα.

Αυτές οι θαλάσσιες ραϕές, αυτοί οι μαυριδεροί

    μανδύες εντέρων,

είναι τόσο γρήγοροι όσο και οι σκέψεις του ψαρά.

Καθώς η σκέψη προχωρά μπροστά,

ένα νέο ψάρι ανεβαίνει μέχρι την καρίνα της 

    αγκυροβολημένης βάρκας –

ποιητική συνενοχή μεταξύ πολλών,

ποιητική συνενοχή των σιωπηλών,

νανούρισμα μέσα σε άλλο νανούρισμα.

 

  ***

ΣΥΜΠΑΝ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

 

Μου δόθηκε ανταμοιβή:

Εσείς οι δύο θα επιλέξετε

πού θα αναπαυθώ. 

 

Είμαστε τρεις γλυκύτατοι κυνηγοί με το βλέμμα καρφωμένο 

στον ποτισμένο με λίπος βούρκο.

 

Στο βάθος κάθε τρύπας από σφαίρα

αναζητούμε τον φακό του γυαλιού

 

που θα ανατίναζε το είδωλο

της λείας μας.

 

Είναι ένα χαστούκι δυνατού αέρα.

Κοιτάμε ψηλά

το ιλαρό φεγγάρι. 

 

Πέφτω κάτω στη λευκή λάσπη.

 

Όταν η αναπνοή παίρνει να γίνεται άρρυθμη,

γαργαλήστε με, πολυαγαπημένοι μου –

προκειμένου η αρρυθμία να μπερδευτεί. 

 

***

  

ΟΠΩΣ Η ΕΥΑ

 

Κρατώ το σώμα απ’ το οποίο φύτρωσα˙ 

το πλευρό σου είναι ο λάκκος μου.

 

Είμαι ένα ημισέληνο στεφάνι από φύλλα˙

ο ομφαλός σου εκπνέει αυτές τις λέξεις.